Embedded Files
Vrijwilliger in de kijker
Wendy De Pauw
Vrijwilliger in de kijker
Wendy De Pauw
Vrijwilliger bij Soeperheroes
Vrijwilliger bij Soeperheroes
Vrijwilligerswerk als krachtbron voor herstel
Soms kom je op een punt in je leven waarop alles lijkt stil te vallen. Voor Wendy gebeurde dat na een lange carrière in de horeca in verantwoordelijke functies. “Op het einde had ik de leiding over negen bedrijfsrestaurants. Alles moest perfect, ik moest altijd maar verder doen, ik kon geen nee zeggen en ik kreeg weinig ondersteuning toen ik aangaf dat het teveel werd. Tot ik volledig crashte. Ik kon niet meer praten, niet meer denken. Mijn lichaam en geest waren op.”
Een loopbaan vol passie én druk
Al heel vroeg vond Wendy haar weg in de keuken. Meer dan dertig jaar lang werkte ze in de horeca, vaak met lange dagen, onvoorspelbare shiften en een hoog tempo. Het was een wereld die ze met passie invulde: nieuwe gerechten bedenken, koken, collega’s aansturen, gasten gelukkig maken.
Een periode was ze zelfs ook ondernemer in Rotterdam, waar ze enkele horecabedrijven runde. Zo maakte ze haar eigen lunch-, borrel- en sweet boxen in hout en vulde dat met gezond lekkers. Jammer genoeg maakte een echtscheiding een einde aan dit mooie verhaal als ecologische traiteur.
Het ondernemerschap gaf haar de vrijheid om haar creativiteit kwijt te kunnen en nieuwe concepten uit te proberen. Maar het vergde ook enorm veel energie. “Ik heb er alles ingestoken, dag en nacht gewerkt. Het was mijn passie, maar ook keihard. Achteraf gezien vroeg ik voortdurend te veel van mezelf.”
Het horecaleven gaf voldoening, maar de tol was groot. “In die sector is er weinig ruimte voor kwetsbaarheid. Je krijgt zelden erkenning, hoe hard je ook werkt. Uiteindelijk is dat mij fataal geworden.”
De harde crash
Na jaren van hard werken en perfectionisme liep de druk te hoog op. Wendy botste tegen de muur en belandde in een zware burn-out. In die periode kreeg ze ook de diagnose autisme. Toen werd het duidelijk dat ze een autistische burn-out had. Die krijg je niet alleen door de werkdruk of de weinige erkenning, het is ook de tol van het constante aanpassen, het verbergen van wie je bent en het verwerken van prikkels. Je loopt letterlijk helemaal leeg, tot er niets meer overblijft en je helemaal niets meer kan, niet thuis, niet op het werk.
Dat ze de diagnose autisme kreeg gaf enerzijds duidelijkheid: eindelijk snapte ze waar ze al heel haar leven tegen botste en kon ze op zoek naar manieren om te leven met autisme. Maar het maakte haar ook heel onzeker. “Ik wist: ik kan niet meer functioneren zoals vroeger. Dat besef was heel moeilijk om te aanvaarden.”
Gelukkig staat Wendy er niet alleen voor: haar partner is haar vaste steunpilaar. Samen ontdekken ze hoe kleine aanpassingen in het dagelijks leven een groot verschil maken. Zo leren ze om op tijd nee te zeggen en te vertragen, zodat Wendy minder vaak over haar grenzen gaat.
“Zelf stop zeggen blijft het moeilijkste van allemaal. Mijn hoofd wil doorgaan, maar mijn lichaam roept nee. Dan moet ik leren luisteren en even pauzeren.”
Vrijwilligerswerk als nieuwe start
Via haar netwerk kwam Wendy terecht bij Soeperheroes, Het is een gezellige eetplek waar je elke middag een verse, gezonde en betaalbare maaltijd kan krijgen. Tegelijk is het een opleidings- en werkervaringsplek voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Zij leren er in de keuken en de zaal praktische vaardigheden en krijgen begeleiding, zodat ze later makkelijker de stap naar regulier werk kunnen zetten.
Wendy werd er niet aangeworven als begeleider – het juiste diploma ontbrak – maar haar jarenlange ervaring in de keuken bleek goud waard. Ze begon als vrijwilliger mee te denken over recepten en menukaarten.
“Dat vrijwilligerswerk gaf me iets terug wat ik al lang kwijt was: erkenning. In de horeca kreeg ik zelden een compliment. Hier is het anders. Als mensen zeggen dat een pastasalade of een soep in de smaak valt, doet dat ongelofelijk veel deugd. Het gevoel dat ik nog steeds iets kan bijdragen met mijn passie, maakt me gelukkig.”
Impact op welzijn
Vrijwilligerswerk werd voor Wendy een belangrijke bron van herstel. Het bracht structuur, sociaal contact en vooral: warmte. “Elke keer dat ik binnenkom, krijg ik een glimlach, een babbel, een knuffel. Er wordt gevraagd: wanneer doen we nog eens dit? Wanneer maken we nog eens dat? Dat gevoel van welkom zijn, dat doet zo veel. Het is iets waar ik in mijn hele carrière eigenlijk naar zocht.”
Het werk is bovendien afgestemd op wat haalbaar is. Geen onmogelijke prestatiedruk, maar taken waar ze haar talent kan inzetten. Dat maakt het niet alleen zinvol, maar ook draaglijk. Zo blijft er energie over voor de andere belangrijke dingen in haar leven.
Wendy omringd door begeleiders van de Soeperheroes, Kristel (De Lovie) en Sarah (Vondels)
Naast haar vrijwilligerswerk bij Soeperheroes werkt Wendy ondertussen bij Autimatic, een organisatie die mensen met autisme inzet in hun talenten. Wendy voert er administratief werk uit: ze verwerkt en analyseert medische documenten, en dat kan ze van thuis uit doen. Daarbij krijgt ze sinds het start van de job de nodige ondersteuning van haar persoonlijke auticoach bij Autimatic.
“Het is geen job uit passie zoals koken, maar het geeft me wel structuur en de kans om opnieuw aan de slag te zijn. Voor mij is dat heel waardevol: het gevoel dat ik terug kan werken en opnieuw iets kan betekenen.”
Soeperhero Tom en Wendy aan de soepbar van Soeperheroes
Verbinden en groeien
Door haar vrijwilligerswerk durft Wendy opnieuw dromen. Zo droomt ze ervan ooit weer aan de slag te kunnen als culinair coach om mee advies te geven rond gezonde voeding voor mensen met een beperking in een voorziening of in een project waar mensen met en zonder beperking samen koken en elkaar ontmoeten. En wie weet wanneer ze weer durft en steviger in haar schoenen staat: terug haar eigen horecabedrijfje.
“Vrijwilligerswerk doet iets bijzonders. Je helpt anderen, maar je krijgt er zelf zoveel kracht voor terug. Het geeft me hoop dat ik, ondanks mijn beperkingen, toch nog een verschil kan maken.”
En dat verschil is groot. Niet alleen voor Wendy zelf, maar ook voor de mensen die langskomen om te eten. Zij genieten van gerechten die met zorg bereid en opgediend worden door mensen met een beperking of kwetsbaarheid en hun begeleiders. Zo ervaren bezoekers op een heel natuurlijke manier wat inclusie betekent: zien hoe talenten ingezet worden en hoe iedereen kan bijdragen.
“Samen koken en eten brengt mensen dichter bij elkaar. Je moet elkaar niet aankijken, je bent gewoon bezig, en ondertussen deel je verhalen. Dat is helend.”
Vrijwilligerswerk is méér dan geven
Het verhaal van Wendy toont hoe vrijwilligerswerk ook een vorm van zelfzorg kan zijn. Het geeft zin en betekenis, herstelt zelfvertrouwen en laat mensen opnieuw hun plek vinden in de samenleving. Voor Wendy is het een weg van vallen en opstaan, maar ook van nieuwe kansen.
“Ik kan niet meer terug naar wie ik vroeger was. Dat heb ik moeten aanvaarden. Maar door vrijwilligerswerk voel ik dat er nog zoveel mogelijk is met mijn passie en mijn talenten. Het maakt me sterker. Het geeft me de moed om vooruit te kijken. En bovenal: het doet me geloven dat het leven nog bijzonder leuke dingen voor mij in petto heeft. Ik kijk uit naar wat de toekomst mij brengt en geniet nu van alle bijzondere momenten!”
Heb jij een idee om Wendy te helpen haar dromen of passie rond koken verder vorm te geven? Laat het ons weten via info@kanjerieper.be, dan bezorgen wij jou haar contactgegevens.
Nieuwsgierig naar de organisaties?
Google Sites
Report abuse